HS-Habela J.-Słowniczek muzyczny(1), Sztuka
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
J E R Z Y H A B E L A
S Ł O W N I C Z E K
M U Z Y C Z N Y
PWM
EDmON
1 9 9 8
Polskie Wydawnictwo Muzyczne
Okładk
ħ
projektował Hieronim Kozłowski
OD
AUTORA
Polskie
Wydawnictwo
Mu/yc/ne.
al. Krasi
ı
skiego ! la, Kraków.
Wyd. XIV. Prinicd in Poland
1998.
Drukarnia Uniwersytetu
Jagiello
ı
skiego, ul. C/apskich 4, Kraków
Słowniczek muzyczny
ma charakter popularny i jest adresowany do szerokich
kr
ħ
gów melomanów, do miodzie
Ň
y szkolnej, do sluchaczy koncertowych, do miło-
Ļ
ników opery, do tych, którzy słuchaj
Ģ
muzyki z gło
Ļ
nika radiowego i telewizyj-
nego, słowem, do tych wszystkich, którym potrzebna jest krótka fachowa informacja z
zakresu podstawowej terminologii muzycznej. Takie zało
Ň
enie wpłyn
ħ
ło na dobór haseł,
który uwzgl
ħ
dnia wszystkie dziedziny wiedzy o muzyce w sposób mo
Ň
liwie
wszechstronny. St
Ģ
d w ramach ok. 2000 haseł czytelnik znajdzie terminy dotycz
Ģ
ce
teorii muzyki, notacji muzycznej, akustyki, instrumentoznawsiwa, form muzycznych,
praktyki wykonawczej, a tak
Ň
e hasła dotycz
Ģ
ce współczesnego
Ň
ycia muzycznego,
jak równie
Ň
historii muzyki.
Dla wielu haseł (w razie potrzeby) została podana wymowa w popularnej tran-
skrypcji oraz krótka informacja z zakresu etymologii terminu. Jest to o tyle wa
Ň
ne,
Ň
e
nasza terminologia muzyczna operuje w bardzo małym zakresie słownictwem
rdzennie polskim; przewa
Ň
nie zyskały u nas prawo obywatelstwa terminy obce w
postaci spolszczonej. W dalszym ci
Ģ
gu obja
Ļ
nie
ı
podana jest definicja lub opis, a w
wielu wypadkach lapiddrne informacje historyczne i dotycz
Ģ
ce zastosowania danego
terminu w muzyce. System odno
Ļ
ników do innych haseł (za pomoc
Ģ
gwiazdek
umieszczonych przed terminem) jest drogowskazem ułatwiaj
Ģ
cym czytelnikowi
uzyskanie dodatkowych informacji jak równie
Ň
obja
Ļ
nie
ı
innych niezrozumiałych
terminów pojawiaj
Ģ
cych si
ħ
w tek
Ļ
cie.
Rysunki (przy obja
Ļ
nieniach instrumentów muzycznych) oraz niezb
ħ
dne przykłady
nutowe (przy hasłach dotycz
Ģ
cych notacji i pewnych poj
Ģę
teoretycznych) stanowi
Ģ
dopełnienie słownego materiału informacyjnego i ułatwiaj
Ģ
jego zrozumienie.
Drukiem pochyłym oznaczone s
Ģ
nazwy d
Ņ
wi
ħ
ków, tytuły utworów, a takie warianty
terminu hasłowego (podhasła), jak równie
Ň
pewne okre
Ļ
lenia, na które autor pragn
Ģ
ł
czytelnikowi zwróci
ę
szczególn
Ģ
uwag
ħ
.
Taki sposób opracowania obja
Ļ
nie
ı
obejmuje oczywi
Ļ
cie informacje najwa
Ň
niejsze, nic
wi
ħ
c dziwnego,
Ň
e czytelnik nie zawsze znajdzie tu wiadomo
Ļ
ci bardziej szczegółowe;
w;
takim wypadku b
ħ
dzie zmuszony si
ħ
gn
Ģę
do obszerniejszego wydawnictwa, np. do
Małej encyklopedii muzyki
(wyd. PWN), a mo
Ň
e nawet ao publikacji
specjalistycznych. Nie istnieje przecie
Ň
encyklopedia, cho
ę
by najobszerniejsza, która
dawałaby dogł
ħ
bnie wyczerpuj
Ģ
ce odpowiedzi na wszystkie pytania. Pocieszaj
Ģ
cy jest
jednak fakt,
Ň
e
Słowniczek,
cho
ę
skromnych rozmiarów, okazuje si
ħ
na swój sposób
u
Ň
yteczny, o czym
Ļ
wiadczy długi szereg jego wyda
ı
. W ka
Ň
dym nowym wydaniu
wprowadzone, s
Ģ
niezb
ħ
dne zmiany, uzupełnienia, poprawki. Chodzi przede wszystkim o
to, by c z y t e l n i k tnógł dociera
ę
zawsze do aktualnych terminów i do aktualnej ich
strony znaczeniowej. Fachowy j
ħ
zyk muzyczny jest bowiem
Ň
ywy, podlega
—
podobnie
jak j
ħ
zyk potoczny — prawom ewolucji: z biegiem czasu jedne wyrazy zanikaj
Ģ
, inne
zmieniaj
Ģ
swoje pierwotne znaczenie, jeszcze inne powstaj
Ģ
wskutek nowych potrzeb.
Licz
Ģ
c na wyrozumiało
Ļę
czytelnika w wypadku dostrze
Ň
enia (oby jak najmniej)
braków, uchybie
ı
czy niedoskonało
Ļ
ci
Słowniczka,
Ň
ycz
ħ
, by słu
Ň
ył on po
Ň
ytecznie i
stał si
ħ
pomoc
Ģ
w poznawaniu dobrej muzyki.
Niniejsze XIV wydanie
Słowniczka muzycznego
jest wydaniem
fotooffsetowym edycji poprzedniej z niewielkimi poprawkami
i uzupełnieniami.
ISBN 83-224-0336-4
PWM 21121
© copyright 1956 by PWM Edition, Kraków, Poland.
Wszelkie prawa zastrze
Ň
one. Reprodukowanie i kopiowanie zarówno cało
Ļ
ci,
jak i cz
ħĻ
ci zabronione. Ali rights reserved.
J. H.
WA
ņ
NIEJSZE SKRÓTY
an
§- j
ħ
zyk angielski
celt. j
ħ
zyk celtycki
chin. j
ħ
zyk chi
ı
ski
czes. j
ħ
zyk czeski
fr. j
ħ
zyk francuski
S
r
-
j
ħ
zyk starogrecki
hebr. j
ħ
zyk hebrajski
hiszp. j
ħ
zyk hiszpa
ı
ski
Jap. j
ħ
zyk japo
ı
ski
la
ę
. j
ħ
zyk łaci
ı
ski
niem. j
ħ
zyk niemiecki
port. j
ħ
zyk portugalski
ro
Ļ
. j
ħ
zyk rosyjski
ukr. j
ħ
zyk ukrai
ı
ski
w
ħ
g. j
ħ
zyk w
ħ
gierski
wł. j
ħ
zyk wioski
dawn. dawny, dawna forma wyra
Ň
ania
dosl. dosłownie
skr. skrót, skrócona nazwa
Ļ
redn.
Ļ
redniowieczna
wym. wymawiaj
zam. zamiast
zdrobn. zdrobnienie, wyra
Ň
enie zdrobniale
a
A, a — 1. nazwa kolejnego szóstego
d
Ņ
wi
ħ
ku w diatonicznym (zob. *dia-
tonika) szeregu podstawowym, licz
Ģ
c
od d
Ņ
wi
ħ
ku C w dowolnej oktawie;
odpowiada mu sylabowa nazwa
la
(zob.
*solmizacja); litera
A
odnosi si
ħ
do
oktawy wielkiej,
a —
do oktawy malej;
dla innych oktaw dodaje si
ħ
do litery
A
lub a odpowiednie indeksy
cyfrowe: l, 2, 3 itd. (zob. 'klawiatura,
*nazwy d
Ņ
wi
ħ
ków). 2. a
1
(a razkre
Ļ
lne)
— d
Ņ
wi
ħ
k o cz
ħ
stotliwo
Ļ
ci 440 drga
ı
na s
ħ
k.; znajduje si
ħ
mniej wi
ħ
cej
po
Ļ
rodku słyszalnej skali d
Ņ
wi
ħ
kowej i
stosowany jest powszechnie jako
d
Ņ
wi
ħ
k podstawowy przy strojeniu
instrumentów muzycznych (zob. *strój
muzyczny, 'widełki strojowe). 3. A —
umowny skrót dla 'tonacji, 'gamy lub
'trójd
Ņ
wi
ħ
ku A-dur; a — dla tonacji,
gamy lub trójd
Ņ
wi
ħ
ku a-nioll.
*•
A —
najni
Ň
szy d
Ņ
wi
ħ
k w staro-
greckim systemie d
Ņ
wi
ħ
kowym, tzw.
proslambanonlenos. 5.
A
lub
a
— skrót
zam. 'alty w 'partyturach chórowych.
B.
a, al, a l l ' , alla
(wł.) — w, do, na, w
stylu, na sposób, na wzór (np. w
okre
Ļ
leniach *a
due,
* a l fine, *a l V antico, *alla breoe
7. druga
struna skrzypiec (strojowa).
lenie stosowane w partyturze, nakazuje
dyrygentowi
Ļ
cisłe zachowanie rytmu i
oznaczonego tempa (zob. *a tempo);
wyst
ħ
puje zwykle jako uniewa
Ň
nienie
okre
Ļ
le
ı
zezwalaj
Ģ
cych na swobodne
odchylenia od wyznaczonego rytmu i
tempa, np. *ad libitum, 'rubato.
absolutna muzyka
(z la
ę
.
absolutus =
=
niezale
Ň
ny) —- okre
Ļ
lenie muzyki
pozbawionej tre
Ļ
ci pozamuzycznej. w
przeciwie
ı
stwie do muzyki 'pro-
gramowej, wyra
Ň
aj
Ģ
cej idee lu b tre
Ļ
ci
literackie albo obrazowe, co zwykle
uwidocznione jest w tytule utworu.
absolutny słuch
— zob. 'słuch.
a cappcllu
(wym. a kappella: wł., dosł.:
jak w kaplicy, w dalszym znaczeniu—
w stylu ko
Ļ
cielnym). 1. o-kre
Ļ
lenie
stylu polifonicznej muzyki wokalnej bez
współudziału instrumentalnego, opartej
na zasadach
Ļ
cisłego kontrapunktu; styl
a
cappella,
którego rozkwit przypada
na wiek XVI (Josquin des Pres, G. P.
da Pa-lestrina), powstał na gruncie
muzyki ko
Ļ
cielnej, st
Ģ
d jego nazwa. 2.
okre
Ļ
lenie muzyki przeznaczonej na
chór bez towarzyszenia
instrumentalnego. 3. okre
Ļ
lenie
wykonawczej techniki chórowej bez
towarzyszenia instrumentalnego.
a battuta
(w!., dosł,: wg pałeczki
dyrygenta; zob. 'batuta) — okre
Ļ
-
a caprlcclo (wyni. a kapriczczo; wl.) — z fantazj
Ģ
, z humorem,
Ň
artobliwie, kapry
Ļ
nie; w dalszym znaczeniu — wg upodobania, swobodnie; okre
Ļ
lenie wykonawcze.
accclerondo (wym. aczczelerando; skr. accel.; wl.) — oznacza stopniowe zwi
ħ
kszanie tempa wykonywanego utworu, w przeciwie
ı
stwie do *ri-tardando, 'rallentando, *allargando;
poco accelerando
— niewielkie przyspieszenie tempa;
poco a poco accelerando —
stopniowe zwi
ħ
kszanie tempa na dłu
Ň
szym odcinku; cz
ħ
sto ł
Ģ
czone jest z okre
Ļ
leniem zwi
ħ
kszenia
gło
Ļ
no
Ļ
ci d
Ņ
wi
ħ
ku, np.
accelerando
e 'crescendo.
aeeentato (wym. aczczentato; wł.) — akcentuj
Ģ
c, wyra
Ņ
nie zaznaczaj
Ģ
c poszczególne d
Ņ
wi
ħ
ki; okre
Ļ
lenie arty-kulacyj no-wykonawcze.
accentus (wym. akcentus; łac. podniesienie głosu, akcent) —
Ļ
piew liturgiczny w Ko
Ļ
ciele rzymskokatolickim, pochodz
Ģ
cy z pierwszych wieków chrze
Ļ
cija
ı
stwa, polegaj
Ģ
cy na
Ļ
piewnej
recytacji tekstu w zasadzie na jednym d
Ņ
wi
ħ
ku, w przeciwie
ı
stwie do "concentus.
acclaccatura (wym. aczczakkatura; wł.) — 'przednutka krótka.
accompagnato (wym. akkompaniato; wł.) — akompaniuj
Ģ
cy, towarzysz
Ģ
cy; zob. 'recitatiyo.
adagio (wym. adad
Ň
o; wł.) —- powoli. 1. okre
Ļ
lenie powolnego tempa w przeciwie
ı
stwie do 'allegro;
adagio assai, adagio molto
— bardzo powoli;
adagio soslenuto —
powoli,
pow
Ļ
ci
Ģ
gliwie;
adagietto —
nieco szybciej ni
Ň
adagio;
adagissimo
— bardzo powoli. 2. okre
Ļ
lenie tytułowe utworu lu b jego cz
ħĻ
ci
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl chiara76.opx.pl
J E R Z Y H A B E L A
S Ł O W N I C Z E K
M U Z Y C Z N Y
PWM
EDmON
1 9 9 8
Polskie Wydawnictwo Muzyczne
Okładk
ħ
projektował Hieronim Kozłowski
OD
AUTORA
Polskie
Wydawnictwo
Mu/yc/ne.
al. Krasi
ı
skiego ! la, Kraków.
Wyd. XIV. Prinicd in Poland
1998.
Drukarnia Uniwersytetu
Jagiello
ı
skiego, ul. C/apskich 4, Kraków
Słowniczek muzyczny
ma charakter popularny i jest adresowany do szerokich
kr
ħ
gów melomanów, do miodzie
Ň
y szkolnej, do sluchaczy koncertowych, do miło-
Ļ
ników opery, do tych, którzy słuchaj
Ģ
muzyki z gło
Ļ
nika radiowego i telewizyj-
nego, słowem, do tych wszystkich, którym potrzebna jest krótka fachowa informacja z
zakresu podstawowej terminologii muzycznej. Takie zało
Ň
enie wpłyn
ħ
ło na dobór haseł,
który uwzgl
ħ
dnia wszystkie dziedziny wiedzy o muzyce w sposób mo
Ň
liwie
wszechstronny. St
Ģ
d w ramach ok. 2000 haseł czytelnik znajdzie terminy dotycz
Ģ
ce
teorii muzyki, notacji muzycznej, akustyki, instrumentoznawsiwa, form muzycznych,
praktyki wykonawczej, a tak
Ň
e hasła dotycz
Ģ
ce współczesnego
Ň
ycia muzycznego,
jak równie
Ň
historii muzyki.
Dla wielu haseł (w razie potrzeby) została podana wymowa w popularnej tran-
skrypcji oraz krótka informacja z zakresu etymologii terminu. Jest to o tyle wa
Ň
ne,
Ň
e
nasza terminologia muzyczna operuje w bardzo małym zakresie słownictwem
rdzennie polskim; przewa
Ň
nie zyskały u nas prawo obywatelstwa terminy obce w
postaci spolszczonej. W dalszym ci
Ģ
gu obja
Ļ
nie
ı
podana jest definicja lub opis, a w
wielu wypadkach lapiddrne informacje historyczne i dotycz
Ģ
ce zastosowania danego
terminu w muzyce. System odno
Ļ
ników do innych haseł (za pomoc
Ģ
gwiazdek
umieszczonych przed terminem) jest drogowskazem ułatwiaj
Ģ
cym czytelnikowi
uzyskanie dodatkowych informacji jak równie
Ň
obja
Ļ
nie
ı
innych niezrozumiałych
terminów pojawiaj
Ģ
cych si
ħ
w tek
Ļ
cie.
Rysunki (przy obja
Ļ
nieniach instrumentów muzycznych) oraz niezb
ħ
dne przykłady
nutowe (przy hasłach dotycz
Ģ
cych notacji i pewnych poj
Ģę
teoretycznych) stanowi
Ģ
dopełnienie słownego materiału informacyjnego i ułatwiaj
Ģ
jego zrozumienie.
Drukiem pochyłym oznaczone s
Ģ
nazwy d
Ņ
wi
ħ
ków, tytuły utworów, a takie warianty
terminu hasłowego (podhasła), jak równie
Ň
pewne okre
Ļ
lenia, na które autor pragn
Ģ
ł
czytelnikowi zwróci
ę
szczególn
Ģ
uwag
ħ
.
Taki sposób opracowania obja
Ļ
nie
ı
obejmuje oczywi
Ļ
cie informacje najwa
Ň
niejsze, nic
wi
ħ
c dziwnego,
Ň
e czytelnik nie zawsze znajdzie tu wiadomo
Ļ
ci bardziej szczegółowe;
w;
takim wypadku b
ħ
dzie zmuszony si
ħ
gn
Ģę
do obszerniejszego wydawnictwa, np. do
Małej encyklopedii muzyki
(wyd. PWN), a mo
Ň
e nawet ao publikacji
specjalistycznych. Nie istnieje przecie
Ň
encyklopedia, cho
ę
by najobszerniejsza, która
dawałaby dogł
ħ
bnie wyczerpuj
Ģ
ce odpowiedzi na wszystkie pytania. Pocieszaj
Ģ
cy jest
jednak fakt,
Ň
e
Słowniczek,
cho
ę
skromnych rozmiarów, okazuje si
ħ
na swój sposób
u
Ň
yteczny, o czym
Ļ
wiadczy długi szereg jego wyda
ı
. W ka
Ň
dym nowym wydaniu
wprowadzone, s
Ģ
niezb
ħ
dne zmiany, uzupełnienia, poprawki. Chodzi przede wszystkim o
to, by c z y t e l n i k tnógł dociera
ę
zawsze do aktualnych terminów i do aktualnej ich
strony znaczeniowej. Fachowy j
ħ
zyk muzyczny jest bowiem
Ň
ywy, podlega
—
podobnie
jak j
ħ
zyk potoczny — prawom ewolucji: z biegiem czasu jedne wyrazy zanikaj
Ģ
, inne
zmieniaj
Ģ
swoje pierwotne znaczenie, jeszcze inne powstaj
Ģ
wskutek nowych potrzeb.
Licz
Ģ
c na wyrozumiało
Ļę
czytelnika w wypadku dostrze
Ň
enia (oby jak najmniej)
braków, uchybie
ı
czy niedoskonało
Ļ
ci
Słowniczka,
Ň
ycz
ħ
, by słu
Ň
ył on po
Ň
ytecznie i
stał si
ħ
pomoc
Ģ
w poznawaniu dobrej muzyki.
Niniejsze XIV wydanie
Słowniczka muzycznego
jest wydaniem
fotooffsetowym edycji poprzedniej z niewielkimi poprawkami
i uzupełnieniami.
ISBN 83-224-0336-4
PWM 21121
© copyright 1956 by PWM Edition, Kraków, Poland.
Wszelkie prawa zastrze
Ň
one. Reprodukowanie i kopiowanie zarówno cało
Ļ
ci,
jak i cz
ħĻ
ci zabronione. Ali rights reserved.
J. H.
WA
ņ
NIEJSZE SKRÓTY
an
§- j
ħ
zyk angielski
celt. j
ħ
zyk celtycki
chin. j
ħ
zyk chi
ı
ski
czes. j
ħ
zyk czeski
fr. j
ħ
zyk francuski
S
r
-
j
ħ
zyk starogrecki
hebr. j
ħ
zyk hebrajski
hiszp. j
ħ
zyk hiszpa
ı
ski
Jap. j
ħ
zyk japo
ı
ski
la
ę
. j
ħ
zyk łaci
ı
ski
niem. j
ħ
zyk niemiecki
port. j
ħ
zyk portugalski
ro
Ļ
. j
ħ
zyk rosyjski
ukr. j
ħ
zyk ukrai
ı
ski
w
ħ
g. j
ħ
zyk w
ħ
gierski
wł. j
ħ
zyk wioski
dawn. dawny, dawna forma wyra
Ň
ania
dosl. dosłownie
skr. skrót, skrócona nazwa
Ļ
redn.
Ļ
redniowieczna
wym. wymawiaj
zam. zamiast
zdrobn. zdrobnienie, wyra
Ň
enie zdrobniale
a
A, a — 1. nazwa kolejnego szóstego
d
Ņ
wi
ħ
ku w diatonicznym (zob. *dia-
tonika) szeregu podstawowym, licz
Ģ
c
od d
Ņ
wi
ħ
ku C w dowolnej oktawie;
odpowiada mu sylabowa nazwa
la
(zob.
*solmizacja); litera
A
odnosi si
ħ
do
oktawy wielkiej,
a —
do oktawy malej;
dla innych oktaw dodaje si
ħ
do litery
A
lub a odpowiednie indeksy
cyfrowe: l, 2, 3 itd. (zob. 'klawiatura,
*nazwy d
Ņ
wi
ħ
ków). 2. a
1
(a razkre
Ļ
lne)
— d
Ņ
wi
ħ
k o cz
ħ
stotliwo
Ļ
ci 440 drga
ı
na s
ħ
k.; znajduje si
ħ
mniej wi
ħ
cej
po
Ļ
rodku słyszalnej skali d
Ņ
wi
ħ
kowej i
stosowany jest powszechnie jako
d
Ņ
wi
ħ
k podstawowy przy strojeniu
instrumentów muzycznych (zob. *strój
muzyczny, 'widełki strojowe). 3. A —
umowny skrót dla 'tonacji, 'gamy lub
'trójd
Ņ
wi
ħ
ku A-dur; a — dla tonacji,
gamy lub trójd
Ņ
wi
ħ
ku a-nioll.
*•
A —
najni
Ň
szy d
Ņ
wi
ħ
k w staro-
greckim systemie d
Ņ
wi
ħ
kowym, tzw.
proslambanonlenos. 5.
A
lub
a
— skrót
zam. 'alty w 'partyturach chórowych.
B.
a, al, a l l ' , alla
(wł.) — w, do, na, w
stylu, na sposób, na wzór (np. w
okre
Ļ
leniach *a
due,
* a l fine, *a l V antico, *alla breoe
7. druga
struna skrzypiec (strojowa).
lenie stosowane w partyturze, nakazuje
dyrygentowi
Ļ
cisłe zachowanie rytmu i
oznaczonego tempa (zob. *a tempo);
wyst
ħ
puje zwykle jako uniewa
Ň
nienie
okre
Ļ
le
ı
zezwalaj
Ģ
cych na swobodne
odchylenia od wyznaczonego rytmu i
tempa, np. *ad libitum, 'rubato.
absolutna muzyka
(z la
ę
.
absolutus =
=
niezale
Ň
ny) —- okre
Ļ
lenie muzyki
pozbawionej tre
Ļ
ci pozamuzycznej. w
przeciwie
ı
stwie do muzyki 'pro-
gramowej, wyra
Ň
aj
Ģ
cej idee lu b tre
Ļ
ci
literackie albo obrazowe, co zwykle
uwidocznione jest w tytule utworu.
absolutny słuch
— zob. 'słuch.
a cappcllu
(wym. a kappella: wł., dosł.:
jak w kaplicy, w dalszym znaczeniu—
w stylu ko
Ļ
cielnym). 1. o-kre
Ļ
lenie
stylu polifonicznej muzyki wokalnej bez
współudziału instrumentalnego, opartej
na zasadach
Ļ
cisłego kontrapunktu; styl
a
cappella,
którego rozkwit przypada
na wiek XVI (Josquin des Pres, G. P.
da Pa-lestrina), powstał na gruncie
muzyki ko
Ļ
cielnej, st
Ģ
d jego nazwa. 2.
okre
Ļ
lenie muzyki przeznaczonej na
chór bez towarzyszenia
instrumentalnego. 3. okre
Ļ
lenie
wykonawczej techniki chórowej bez
towarzyszenia instrumentalnego.
a battuta
(w!., dosł,: wg pałeczki
dyrygenta; zob. 'batuta) — okre
Ļ
-
a caprlcclo (wyni. a kapriczczo; wl.) — z fantazj
Ģ
, z humorem,
Ň
artobliwie, kapry
Ļ
nie; w dalszym znaczeniu — wg upodobania, swobodnie; okre
Ļ
lenie wykonawcze.
accclerondo (wym. aczczelerando; skr. accel.; wl.) — oznacza stopniowe zwi
ħ
kszanie tempa wykonywanego utworu, w przeciwie
ı
stwie do *ri-tardando, 'rallentando, *allargando;
poco accelerando
— niewielkie przyspieszenie tempa;
poco a poco accelerando —
stopniowe zwi
ħ
kszanie tempa na dłu
Ň
szym odcinku; cz
ħ
sto ł
Ģ
czone jest z okre
Ļ
leniem zwi
ħ
kszenia
gło
Ļ
no
Ļ
ci d
Ņ
wi
ħ
ku, np.
accelerando
e 'crescendo.
aeeentato (wym. aczczentato; wł.) — akcentuj
Ģ
c, wyra
Ņ
nie zaznaczaj
Ģ
c poszczególne d
Ņ
wi
ħ
ki; okre
Ļ
lenie arty-kulacyj no-wykonawcze.
accentus (wym. akcentus; łac. podniesienie głosu, akcent) —
Ļ
piew liturgiczny w Ko
Ļ
ciele rzymskokatolickim, pochodz
Ģ
cy z pierwszych wieków chrze
Ļ
cija
ı
stwa, polegaj
Ģ
cy na
Ļ
piewnej
recytacji tekstu w zasadzie na jednym d
Ņ
wi
ħ
ku, w przeciwie
ı
stwie do "concentus.
acclaccatura (wym. aczczakkatura; wł.) — 'przednutka krótka.
accompagnato (wym. akkompaniato; wł.) — akompaniuj
Ģ
cy, towarzysz
Ģ
cy; zob. 'recitatiyo.
adagio (wym. adad
Ň
o; wł.) —- powoli. 1. okre
Ļ
lenie powolnego tempa w przeciwie
ı
stwie do 'allegro;
adagio assai, adagio molto
— bardzo powoli;
adagio soslenuto —
powoli,
pow
Ļ
ci
Ģ
gliwie;
adagietto —
nieco szybciej ni
Ň
adagio;
adagissimo
— bardzo powoli. 2. okre
Ļ
lenie tytułowe utworu lu b jego cz
ħĻ
ci
[ Pobierz całość w formacie PDF ]